به گزارش مجله خبری نگار، کلسترول به عنوان یک ماده مومی طبیعی تعریف میشود که بدن برای ساخت سلولها و تولید ویتامینها و هورمونهای خاصی مانند استروژن و تستوسترون به آن نیاز دارد. دو نوع اصلی وجود دارد: کلسترول بد (LDL) که میتواند در عروق تجمع یابد و منجر به انسداد عروق شود و کلسترول خوب (HDL) که با انتقال آن به کبد این تجمع را از بین میبرد.
در سالهای اخیر، کارشناسان شروع به زیر سوال بردن این تصور مرسوم کردهاند که LDL بالا شاخص مستقیم بیماری قلبی است. تحقیقات اخیر نشان میدهد که مشکل ممکن است کلسترول LDL بالا به تنهایی نباشد، بلکه کلسترول HDL نیز به شدت کاهش یافته است.
این سوء ظنها با مطالعات موردی تقویت شده است، از جمله مطالعهای که توسط دکتر نیک نورویتز، محقق اختلالات متابولیک دنبال شده است. اگرچه بیمار او دارای سطوح بسیار بالایی از LDL بود، اما هیچ نشانهای از بیماری قلبی یا انسداد در شریانها نشان نداد و از سلامت عمومی خوبی برخوردار بود.
این یافتهها دکتر نورویتز را بر آن داشت تا در مطالعهای بر روی ۱۰۰ نفر که از رژیم کتوژنیک پیروی میکردند (کم کربوهیدرات، پرچرب، به طور سنتی به دلیل پتانسیل آن برای افزایش کلسترول) از آن استفاده میکردند، شرکت کند. با این حال، شرکت کنندگان در این مطالعه سلامت متابولیک عالی، کلسترول خوب بالا و نشانگرهای التهابی پایینتر را نشان دادند و هیچ شواهدی مبنی بر تجمع پلاک در شریانها وجود نداشت.
این مطالعه نشان داد که بدن این افراد مولکولهای بزرگ و شناور LDL تولید میکند که اتصال آنها به دیواره شریانها دشوار است و رابطه آنها با بیماری قلبی را تضعیف میکند. آنها همچنین نیازی به استاتین نداشتند، که از هر شش آمریکایی یک نفر مصرف میکند.
این مطالعه به این نتیجه رسید که LDL یک معیار استاندارد برای خطر بیماری قلبی نیست و نمیتوان آن را به عنوان یک شاخص پزشکی مستقل در نظر گرفت. عوامل دیگری مانند ژنتیک، فشار خون بالا، چاقی و عدم فعالیت بدنی، نقش بیشتری در ارزیابی خطر واقعی دارند.
"حوزه پزشکی مدت هاست که به جای سلامت متابولیک عمومی، بر اعداد قابل اندازه گیری و داروهای قابل فروش متمرکز شده است. اما این مطالعه نقصی را در مدل پزشکی غالب نشان میدهد.
منبع: دیلی میل